Borowik ponury, naukowo znany jako Suillellus luridus, to jedna z najbardziej charakterystycznych i łatwo rozpoznawalnych grzybów w Polsce. Jest to grzyb jadalny, ale ze względu na swoje specyficzne właściwości smakowe nie cieszy się on tak dużą popularnością, jak inne rodzaje borowików.
Borowik ponury jest gatunkiem z rodziny borowikowatych (Boletaceae) i występuje w Europie, Azji i Ameryce Północnej. W Polsce jest dość powszechny i można go spotkać w lasach iglastych i mieszanych, szczególnie na glebach wapiennych.
Charakterystyczną cechą borowika ponurego jest jego kapelusz o średnicy od 6 do 20 cm, który jest w kolorze żółtobrązowym lub szarobrązowym, czasem z odcieniem zielonkawym. Jest on jedwabisty i błyszczący, a w stanie wilgotnym ma tendencję do sklejania się. Pory są duże i wyraźne, początkowo żółtawobrązowe, a później zielonkawe lub niebieskawe. Trzon ma wysokość od 5 do 20 cm i jest żółtawobrązowy lub szarobrązowy, pokryty delikatnymi włóknami, a jego baza często ma czerwone plamy.
Borowik ponury jest grzybem ektopasożytniczym, co oznacza, że rozwija się na korzeniach drzew, takich jak sosny, świerki, modrzewie i dęby. W Polsce najczęściej występuje na sosnach i świerkach. Owocniki pojawiają się w lecie i jesieni, zazwyczaj od czerwca do października.
Borowik ponury jest grzybem jadalnym, ale należy go spożywać umiarkowanie, ponieważ może powodować trudności w trawieniu. Poza tym, jego smak jest dość intensywny i może nie przypaść do gustu każdemu. Jednakże, jest to cenny składnik diety ze względu na swoje właściwości odżywcze, takie jak zawartość białka, węglowodanów i witamin.
Borowik ponury ma wiele zastosowań w medycynie naturalnej, ponieważ zawiera wiele substancji bioaktywnych, takich jak polisacharydy, triterpeny i fenole. Badania sugerują, że ekstrakty z borowika ponurego mogą mieć działanie przeciwnowotworowe, przeciwzapalne i przeciwwirusowe.